Boşluk

Birisini sevmeye kalkışmak önemli bir işe girişmek gibidir. Her şeyi düşünürsün kafanda, önemliyse senin için yanlış yapmak istemezsin ve bilirsin ki yapılan yanlışlardan geri dönüş çok zordur. Bu nedenle önem verdiğin kişiye kırılacak nadide bir parça gibi bakarsın. Güzel tutman gerektiğini bilirsin ki elinden kayıp düşmesin.. Bu yüzden inşallah geri dönüşü zor hatalar yapmam. Gerçi ben zaten kendim için zor olan sınavı bir şekilde atlattım. Küçükken sallanan salıncaktan atlamayı düşündükçe atlamam da uzuyordu, ama o ilk atlayış, o ilk düşünmeden atlayış tüm cesaretimi yerine getirmişti. Bu sefer de öyle oldu düşünmeden söyledim iyi mi yaptım, kendimce nedenlerim var..

Buna felaket demek istemiyorum ama gerçekten insan birini sevmek felaketine uğradı mı esir gibi bir şey oluyor. Tek bir noktada düşünmeye başlıyorsun, odak noktan o kişi oluyor. Küçük şeylerden mutlu olmaya başlıyorsun bir kere.. Komik belki ama bir insanın diğer bir insanı hemen hemen hiçbir şey yapmadan mutlu etmesi nasıl mümkün olabilir ki?

Biliyorum hayatımda eksik birçok şey var elbet.. Ama boşluk bir tane.. Bu boşluk yok mu, burada göğsümde hissettiğim bu korkunç boşluk.. Sık sık düşünüyorum: onu bir defa olsun, yalnız bir defacık şu bağra basabilsem, bütün bu boşluk dolardı herhalde..

http://www.youtube.com/watch?v=fKzaLgvstNU