Yolun neresindeyim?

Bazen kendime şaşıyorum gerçekten. Ne problemim var ki benim? Sağlığım çok şükür yerinde, işim var, hukuk’a devam ediyorum, ailem yanımda ve sağlıklılar. Tamam abim uzakta ama en azından işleri yerinde ve mutlu. Hayır neyin peşindeyim ben? Niye hayatı kendime zorlaştırıyorum? Niye her zaman kendimi bir seçim yapmaya zorluyorum ki? Şimdi bu yazıyı yazarken kendime de güldüm 🙂 Küçük şeyleri kendime problem ettiğimin farkındayım ama artık bu şekilde davranmamam gerektiğinin de farkındayım. Bildiğim tek bir şey var o da geldiğim yolu geri dönmemek. Belkide İlk defa, kendime ne kadar ihtiyacım olduğunun ve eğer şimdi geriye dönmeye kalkışırsam, kendimi neredeyse affedilmez biçimde terk etmiş olacağımın farkına vardım.

Hayatımız değişik yollardan oluşuyor elbet. Bazen gözümüz kapalı giriyoruz bir yola bazen de yanlış yönlendirmeler sonucu kendimizi o yolda buluyoruz. Bazen önümüze birden çok yol çıkıyor bazense çıkan tek yolda gitmek zorunda kalıyoruz. Aslında önümüze çıkan yollarda ani karar vermemek gerekiyor. Bunu birçok kez yaptım. Hep ani karar verdim. Değerlendirmedim kafamda. Kaçında başarılı oldum bir elin parmaklarını geçmez sanırım. Bu tip durumlarda aslında oturup beklemek gerekiyor. Dünya’ya ilk geldiğimiz gün nasıl güvenli ve derin derin soluk aldıysak, öyle soluk alıp hiçbir şeyin dikkatimizi dağıtmasına izin vermemeliyiz. Beklemeliyiz ve gene beklemeliyiz ki mutlak sonuca (Yola) ulaşalım. Sessizce durmalıyız, oturmalıyız ve yüreğimizi dinlemeliyiz. İşte o an o düşünce şelalesinde, yüreğimiz bizimle konuştuğu zaman kalkmalıyız ve yüreğimizin götürdüğü yere gitmeliyiz. Yürekten gelen bir şey yanlış olsa dahi vicdanımızın rahat olacağını bilmeliyiz. Böyle istedim böyle yaptım, kararlar bana ait ve sonucu beni bağlar demeliyiz. En iyisi bu herhalde 🙂