Askerlik sonrası hayata alışma sorunsalı

Şöyle bir baktım da uzun zamandır entry girmemişim. En son 14 Ekim 2013 tarihinde yazı yazmışım ki bu muhtemelen annanemlere gittiğimiz zamanı kapsıyor. Kesin sarhoş olmuşumdur, evden ayrılacak olmanın üzüntüsü vardır içimde, kısa bir süre de olsa arkamda bırakacağım ailemin üzüntüsünü hissetme duygusunu taşıyorumdur. Aslında nereden başlasam bilemiyorum. Herhalde çok uzun bir yazı yazmam gerekecek geçen zamanımı anlatmak için. Zaten askerdeyken günlük tutmuştum. 14 Ekim, 16 aralık… 16 Aralık sabah başladı maceram aslında. Askere gitmeyi o kadar çok istiyordum ki kelimelere çok dökmüşümdür burada. Hayatımın monotonluğundan bahsedip durdum sürekli 🙂 Sabah garaja geçirmeye gelenleri gördükten sonra durum benim için çok daha farklı oldu. Otobüs ayrılırken el sallayanları görmek bitirdi beni.

Ailemin otobüsün arkasından koşması üzerimde tarifi olmayan bir ağırlık oluşturdu. Nefes alamadım belli bir süre, yutkunamadım, o hissi bilirsiniz. Ağlamak isteyip de inat edercesine kendinizi tuttuğunuz o zamanı tahmin edin. Ama insanız sonuçta. Yaşınız kaç olursa olsun tutamıyorsunuz kendinizi. Otobüs hareket ettikten sonra içimde biriktirdiğim o duygu bir anda dolu yağarcasına göz yaşına dönüştü. Gözlerimi kapattım, hayal ettim önce, hem gideceğim yeri hem de ben olmadan ailemi. Süzülen damla dudağımda tuzlu bir etki bıraktıktan sonra kendime gelebildim anca. Mesaj yazamadım, konuşamadım… Çok yüzeysel gelse de bu anlattıklarım yaşamayan bilemiyor gerçekten. Ana kuzusu muyum ? Bilmem öyle belkide… 43 günlük acemilik sürecinden sonra usta birliğim olan Sinop E-Tipi Kapalı Ceza İnfaz Kurumu’na gittim. Mahkumlarla muhatap olmak kadar zor bir durum yok. Anlatmak dahi istemiyorum. Bir şekilde bitti artık. Geriye dönüp konuşmak da istemiyorum. Askerlik zamanım içinde yazmış olduğum günlük sadece aklımda kalan güzel bir anı olacak benim için.

Ne var ki hala daha sosyal hayata alışamadım. Geceleri pek uyuyamıyorum. Umarım kısa zaman içinde buna da bir çare bulabilirim. Askerlik bana bir şeyler kattı mı bunu ilerleyen zamanlarda anlayacağım sanırım. Evet hala gereksiz duygusalım, gereksiz yere empati yapıyorum, gereksiz yere başkalarını düşünüyorum, gereksiz yere seviyorum. Kendim ile ilgili çeliştiğim konu çok. Hala daha bazı durumlar karşısında ne yapacağımı bilemiyorum açıkçası. Bu konuda bana yardım olacak insanı ise hala daha aramaktayım… Bir yerlerde bekleyen birileri olduğunu biliyorum, ama çok iyi saklandığı da kesin bir gerçek. ..