Autumn Monologue

Yine mutluluğumu sorguladığım günlere geri döndüm sanırım. İnsanın, mutlu olmak için yapabileceği bir şeyinin olmaması ne kadar da kötü.. Daha geçenlerde “Mutlu olmak her zaman bizim elimizde ama huzurlu olmak biraz bu hayatta saniye saniye yaptıklarımız ve verdiğimiz kararlar ile ilgili…” demiş olmama rağmen niye mutluluğu kendi elimdeymiş gibi göremiyorum ? Sanki mutluluğumu hep başkalarının eline vermişim de onlarda yere düşürmüşler gibi hissediyorum. Yada başkalarına vermişim onlarda alıp kaçmış. Bu konuda çok mu bencilim acaba ? Hep mi mutlu olmak istiyorum ben ? Mutluluğun sahibi olunabilir mi gerçekten ? Yoksa mutluluk üzerindeki hakkımız sadece bir kira sözleşmesine mi dayanıyor ?